Gözlerimi açıp kapatınca komutanımın başımı tuttuğunu gördüm.
Hafifçe kaldırıyordu.
Bulanık geliyordu sesi.Martının gökyüzünde uçarken çizdiği kavisler gibi bükülmüş hissediyordum her yerimi ve nasıl ki üstüne yattığında kolunun, sabah uyuştuğunu görürsün, işte ayaklarım da öyle hissettiriyordu.
Komutanımın mavi gözlerindeki aydınlık teskin ediyordu.
Ama az daha kaldırınca uyuşukluğunu hissettiğim ayaklarımın, yerlerinde olmadığını gördüm.
O, deniz aydınlığı gözlerini bana dikti.
-ÇOCUK, Çocuk !
''Niye konuşamıyordum ki? Aklıma gelenleri dillendiremiyordum...Allah'ım n'oluyor?''
Bu sessizliği yanıbaşımızda patlayan top mermileri ve silahlardan binbir patlamayla çıkan kurşunlar bozuyordu.
Gözümün önünden akıp giden kıpkırmızı deniz içindeki bütün ruhum sökülüyordu, göğsüm yarılıyor gibi hissediyordum.
Utanıyorum evladım...
Bizleri o günlere götüren olaylarda binlerce defa uyarmışlardı bizi.
Bizlerse hiçbir şey yapmadan her zamanki işlerimizle uğraştık.Her şeye seyirci kaldık.
Bizler, her şeyin sorumlusuyuz.
İnşallah sen yavrum, hayatımla ödediğim bedelin anlamını anlayabilmişsindir.
Sessiz kalmak hiçbir işe yaramaz!Yüzünü kenara çevirmek suçu örtmez.
Ve inşallah bunları anladıktan sonra canımız pahasına savunduğumuz memleketimize, canını değil, aklını , bilimini verirsin ve ülkeni art niyetli insanlara bırakmazsın.
Bunu yaptıysan yavrum, deden de bil ki boş yere ölmemiştir, sen anlayabildiysen beni ŞEHİT say, anlayamadıysan zaten, bunları boş bir hayale yazıyorumdur.
Marifet memleketini bomboş bırakıp böyle bir vahşeti yaşayıp vatanın için canını vermek değil, bu vahşetin yaşanmaması için yaşayabilmektir.
Gözlerinden Öpen Deden, Beni unutma Emi!
Çanakkale, 1915
film izle - film izle - cratosslot - betebet - kaçak bahis - deneme bonusu - deneme bonusu veren siteler - kralbet giriş
